Entrar nun cadro é un bo recurso imaxinativo que pode dar pé a moitas historias.   Busca o cadro do que che gustaría formar parte e conta  esa historia

        Mirei os cadros detidamente e despois de admirar a súa beleza e cada un dos seus detalles decidín entrar nun deles. O elixido foi o da fraga. Escollérao entre todos os cadros polas súas cores chamativas e á vez discretas con matices practicamente invisibles para o ollo humano, pero que estaban presentes e lle daban un toque sobrenatural. Entón foi cando entrei. Bastoume con dar un pequeno salto para chegar a fraga tan distinta da que se vía desde fóra pero igualmente marabillosa. Estiven un bo cacho admirando a paisaxe e ao pasar un certo tempo decidín avanzar lentamente.Adentreime sen medo ningún e pasado un tempo escoitei voces. Parei para escoitalas máis detidamente. Parecían voces humanas pero falaban nunha lingua incomprensible para min. Seguín andando ata poder apreciar figuras ao lonxe. Agocheime detrás duns arbustos e pasaron eles. Con eles refírome a uns homiños de baixa estatura. Tiñan unha voz relativamente aguda e unhas orellas enormes. E déronme ganas de espirrar xusto no momento no que pasaban e non o puiden evitar. Saín do meu agocho e miráronme de arriba a baixo, dixeron algo polo baixo e dirixíronse a min.
        - Quen es e que fas aquí?-preguntou o que parecía ser o máis vello.
        - Chámome Lois e veño dunha terra moi afastada e aparecín aquí por casualidade.-intercambiaron miradas- Agora que sabedes quen son, que sondes vós?
        -Somos os habitantes deste país; e eu son Lordmir e el é Marco. Ven connosco; ensinarémosche o lugar.

         Fóronme ensinando pouco a pouco o bosque e polo camiño atopámonos con seres máxicos dos que nunca ninguén soubera e que eu xamais volvería a admirar.Eran fermosos e estraños. Os homes explicáronme que quedaban moi poucos e que era moi raro velos. Só se podían ver en primavera nunha hora concreta e nun lugar determinado. Despois de moito andar chegamos a unha especie de poboado formado por moitos homiños e mulleres coma os que coñecera no bosque. Foron todos moi amables e simpáticos e ofrecéronme comida e bebida. Eran sabores distintos aos que tiña probado pero non me desagradaron. Comezou a escurecer e funme deitar xunto da fogueira que había acendida.
        Á mañá seguinte espertei no lugar ao que chegara ao entrar no cadro e tiña unha nota no peito: "Espero que che gustara o noso país pero pedímosche que non contes nada a ninguén para que o segredo do noso mundo estea a salvo. Volve cando queiras”.

Dei un brinco e saín do cadro.
      Aquela experiencia non a esquecería facilmente!

Selena Bermúdez Fungueiriño

Entre toda a colección elixín o cadro de Darío de Regoyos: "Arco Iris sobre el puerto". É un cadro no que o arco da vella ilumina unha paisaxe na que un barco está preparado para zarpar cos seus pasaxeiros río arriba.

 Collín impulso e metinme dentro do cadro. Aparecín no interior da cuberta do barco. Por sorte non había ninguén. Baixei a terra. Ao ver a xente que paseaba polo porto dinme conta que estaba noutra época. Por sorte un carro de bois pasou por diante miña ocultandome da xente. Levaba productos para o baro: comida, roupa, equipaxe, etc. Intruducinme no interior do carro e puxenme outra roupa.

 A paisaxe era fermosa.Ao fondo distinguíanse unhas montañas anubradas e un río de augas claras dividía as dúas beiras.Ao meu arredor había varios postos de mercadorías e un barco de vapor. Por último no ceo distinguíase un fermoso Arco da Vella.Sentín un gran desexo de poder observar o arco dende máis preto.Cheguei á conclusión de que o mellor sitio para velo eran as montañas, ás que só se podía chegar cruzando o río.Con preocupación subín de novo ao barco, pois non me gustaba navegar.Situeime entre unhas caixas no interior para non ser vista.

 Pasarón horas ata que norei que o barco atracaba. Despexada a cuverta salín correndo a terra. As montañas tiñan unha altura descomunal. Vistas dende a outra orilla non parecían tan altas.

 Por sorte había un camiño que percorría unha das montañas máis baixas. Calculei que a ascensión duraría unhas tres horas e media, tempo suficiente para ver o arco e regresar á casa. Empezei a ascender pouco a pouco. A paisaxe que ía vendo era marabillosa, viánse frondosos bosques e extensas chairas.

Cheguei á cima da montaña sobre as cinco.Busquei o Arco da Vella pero xa non estaba, chegara demasiado tarde. 

O descenso foi máis doado.Cando subín ao barco  empecei a buscar a zona pola que entrara.Mentres cruzaba de novo mirei atrás e puiden ver o Arco da Vella de novo aparecendo no ceo.

 Cando cheguei á casa miña nai non comentou nada da miña tardanza.Só me preguntou se me gustou a exposición, eu con tristeza contesteille que me gustara moito.

             María López Mosquera